Wat Heineken en Relx gemeen hebben

Afgelopen maand bezocht ik een conferentie in Zurich over Zwitserse aandelen. Bestuurders en IR-afdelingen van bedrijven komen dan bij elkaar om institutionele beleggers bij te praten. De eerste drie presentaties die ik bijwoonde waren in dezelfde zaal van ongeveer 50 stoelen. Gedurende de eerste twee sessies was niet meer dan een derde bezet met (vooral Zwitserse) beleggers. Dat is misschien wel te verklaren doordat die eerste twee presentaties een apothekersketen en een verzekeraar betroffen. Niet erg spannend.

De derde presentatie in die ruimte betrof een voedingsbedrijf in de Antaurus-portefeuille. Voor ons dus een iets belangrijkere presentatie dan de vorige twee. Een collega (die uit een andere meeting kwam) zou mij komen vergezellen. Tijdens de korte pauze zag ik al vroeg wat mensen binnendruppelen die al snel een stortvloed van Zwitsers werden. Toen zat de zaal ineens tot de nok toe vol en besloten sommigen de presentatie staand bij te wonen. Mijn collega was (te) laat binnen en droop daarom af.

Het deed mij toch wel vraagtekens plaatsen bij deze belegging. Wat deden al die andere beleggers hier? Het is geen spannend bedrijf, wat mijn Britse buurman beaamde met de uitspraak ‘all these people for a food producer’ met licht spottende nadruk op de laatste twee woorden, zoals Engelsen zo goed kunnen. Natuurlijk heeft elk uitstaand aandeel precies één eigenaar, maar toch geeft een dergelijke stormloop bij een presentatie wel aan dat het verhaal in de markt leeft. Aangezien die interesse er al is, zit deze waarschijnlijk al in de (opgelopen) koers. We noemen dat dan een ‘crowded trade’. Mijn bericht aan het kantoorthuisfront
was dan ook: ‘zaal zit nokvol’.

De gedachte daarbij is dat wanneer iedereen de voordelen van een aandeel ziet, de koers alle positieve zaken die wellicht nog gaan komen inprijst, maar de risico’s negeert.

Wanneer de populariteit van een aandeel op het hoogtepunt is, blijft moeilijk te bepalen. Een verhaal kan bijna altijd nóg meer aanhangers vinden. Daarnaast kan er een goede reden zijn waarom een aandeel ‘populair’ is of juist helemaal niet. Desalniettemin is deze kennis een nuttig onderdeel van de totale beleggingscasus van een aandeel. Populariteit geeft de belegging wat wind mee of tegen.

De Nederlandsche Bank heeft een dataset van de beleggingen van Nederlandse huishoudens in de AEX. Het is niet hetzelfde als populariteit onder professionele beleggers (die het meeste geld beleggen), maar er is zeker een significante overlap in gedachtegang. Bovendien zijn particulieren gemiddeld genomen slechtere beleggers, wat de minst geliefde aandelen in die dataset juist interessanter maakt en vice versa.

Uit de data blijkt dat Nederlandse particulieren 6,3% van de beurswaarde Besi bezitten, wat dit het populairste aandeel van de AEX maakt (het gemiddelde is 2,75%). Onderaan de AEX-lijst van particulieren staat Exor, maar dat is een nieuwe, buitenlandse naam dus dat vertekent het plaatje. Heineken en Relx zijn wel vertrouwde AEX-namen en zij staan op respectievelijk 0,6% en 0,45% en winnen daarmee de Nederlandse impopulariteitsprijs. Puur beleggen op basis van dit soort statistieken is natuurlijk onverstandig, maar het is goed om te beseffen dat Relx of Heineken de wind meer mee hebben dan Besi.